بسم الله الرحمن الرحیم
اون موقع که غرق نعمتم می کردی و غرق نعمتم می کنی نمی فهمم .شاکر نیستم .
((هرچی رو برای خودت نمی پسندی برای دیگران هم نپسند))=*با کوچکترین خدمت و قدمی منتظر تشکر و جواب خوش خدمتیم هستم .
و....
پس چطور می شه که نوبت به رب و خالقم می رسه یادم میره شاکر نعمت هاش باشم .
چطور می شه نعمتت را از ناحیه تو نمی دونم .خدایا ! بهم بصیرت بده .
یا نعمتت رو نمی بینم یا از غیر تو می بینم .
راست گفتی :(( و قلیل من عبادی الشکور))
این همه نعمت که به همه می دی به کوچیک و بزرگ همه و همه مثل نعمت آب و هوا . ولی ما به خاطر اینکه فراوون و همیشگی هست این نعمت هات رو نمی بینیم .اما
اگه یه دسته اسکناس به دستمون برسه اون رو نعمت می بینیم .
اگه از نبودن هوا و یا کمبودش دچار خفگی بشیم یا مثلا با بی آبی روبرو بشیم تازه می فهمیم اینا چه نعمت های بزرگی بودن.
این حرفا رو بهش توجه کن !
(( والعطشان الذی ارویته و الجائع الذی اشبعته ....))
منم اون تشنه ای که سیرابم کردی و گرسنه ای که سیرم کردی و...))
اونجاست که با مولامون زین العابدین سید الساجدین هم صدا می شیم و زمزمه می کنیم .
دیگه اگه نعمت رو هم دیدیم مستقیم از وجود خدامون می بینیم.
دیگه نعمت رو از واسطه ها نمی بینیم.دیگه نمی گیم آب رفع تشنگیم کرد و نان رفع گرسنگی.
(( ولا تجد اکثرهم شاکرین ))
سبب رو می بینیم و از سبب ساز غافلیم .
بیایم از این به بعد نعمت هاش رو بشمریم که خود این هم شکر نعمت هست .چون ما را متوجه خالقمون می کنه .
بیایم نسبت به نعمت هاش خوشنود باشیم .
(( و الرضاء بما اعطی))
این کارا دوستی ما و خدامون رو مستحکم تر می کنه .
می دونین یعنی اون موقع دیگه همون نعمت وسیله می شه برای وصال ما .
خدامون رو دوست داریم نعمتشم دوست داریم و هدف اصلیمون هم خود خداست .
همه نعمت هاش وسیله می شن برای اینکه ما رو یاد محبوبمون بندازه .
مثلا نعمت اعطای اولاد رو براتون بگم .به اولادمون علاقه داریم چون نعمت خدامون هست بعد با تربیت اونها خیری از خودمون باقی می گذاریم .
خلاصه اینکه یه شکر واقعی هست که فقط تو مرحله نعمت باقی نمونده و ما رو متوجه محبوبمون می کنه .
اونجاست که نعمت هاش رو وسیله مقرب بودن به خدا می دونیم و اون نعمت ها رو به جای خودش مصرف می کنیم .
خدا خودش به هممون توفیق شکر نعمت بده و روز به روز بیشتر مقرب درگاهش کنه.
آمین یا رب العالمین
التماس دعا
خواهر کوچکتون
